Denitsa lcheva en Isabelle Rouquette zijn twee kunstenaars die elkaar ontmoetten en composteerden op de akkers van de Mommen-workshops.
Mijn baby’s, zegt Denitsa gekscherend. Denitsa maakt met haar begeleidende schilderijen meer dan een posthumanistisch ideaal: ze composteert ze. Ze werkt in series, onderbroken door de adem, naargelang die meer of minder lang, min of meer kort is. En die ademhalingen dramatiseren de kalme en de heftige daden die de toekomst voor ons heeft opgezet. Deze handelingen zijn verwerkt in de schilderkunst, in het tekenen en strekken zich uit tot multimediatechnologieën.
Isabelle composteert ook. Gevoed door indrukken die ze tot leven brengt op een doek, laag na laag: een manier voor haar om verhalen uit het verleden te vertragen, menselijke en niet-menselijke verhalen, gelegen in het hart van het actuele en verontrustende nieuws. Van artistieke praktijken een kracht maken in deze tijd van verwoesting is geen missie… het is de enige mogelijke houding om keer op keer creaties te scheppen.
Mediterrane rozen en oriëntaalse regenbogen, keramiek en weefsels leggen verbindingen tussen bewoonde werelden, ze weven bewoonbare schuilplaatsen.
De praktijk van beide kunstenaars zijn deels de indrukken van hun nomadische reizen, die stap voor stap werden vormgegeven in hun respectievelijke ateliers en hier opnieuw verbonden werden om je in deze tentoonstelling ‘Verbrande Schaduwen en Fluor roze’ het gevoel te geven dat hun samenwerking wordt verrijkt door onderlinge verschillen,. En dat « ‘verschillen » zeer belangrijk zijn om een een wereld behouden in voortdurende verandering « .